Wchodzisz i wiesz

W kwietniu bieżącego roku zatrzymano w Chinach północnokoreańskiego specjalistę IT. Miał wykradać tajemnice dotyczące technologii związanych z dronami. Po jego aresztowaniu reżim w Pjongjangu wycofał cały personel zajmujący się IT z Chin.

Zatrzymany mężczyzna był powiązany z szerszą siecią szpiegów z Korei Północnej. 

CZYTAJ TAKŻE: Ucieczka z „raju”. Jak wyrwać się z Korei i żyć?

Chińskie władze nie odniosły się bezpośrednio do całej sprawy, ale ściśle kontrolowane media o niej pisały, co może wskazywać na cichy sprzeciw ChRL wobec takich zachowań. 

Korea Północna – bliska Chinom ideologicznie – staje się poważnym problemem Pekinu ze względu na jej współpracę z Rosją. 

Dla Pekinu Pjongjang to bufor bezpieczeństwa i państwo leżące w jego strefie wpływów. Chiny są również zaniepokojone ambicjami nuklearnymi reżimu Kima. 

ZOBACZ TAKŻE: Starcie między Francją a Chinami. Poszło o... koniak

Malujemy ściany i sufity, kładziemy panele, montujemy drzwi zewnętrzne i wewnętrzne. Jak tylko prace zostaną zakończone, przystąpimy do procedur odbiorowych - relacjonował ministrowi Robert Wolski, inspektor nadzoru budowlanego w ZGM TBS w Częstochowie.

Już w tym roku kierowcy pojadą wyczekiwanym od lat fragmentem drogi ekspresowej S1. W jej ciągu wybudowano jedną z najdłuższych i najwyższych estakad w Polsce. Obiekt robi ogromne wrażenie. GDDKiA podkreśla, że droga S1 stanie się częścią trasy od morza do morza.

Szef Federalnego Urzędu Ochrony Ludności i Pomocy w Przypadku Klęsk Żywiołowych (BBK) Ralph Tiesler ostrzegł, że państwo musi przygotować się na atak ze strony Rosji w ciągu najbliższych czterech lat.

Tiesler uważa, że największa gospodarka Europy musi „obudzić się i zdać sobie sprawę z realiów konfliktu, a obecnie Niemcy nie są na to odpowiednio przygotowane”.

„W Niemczech długo panowało powszechne przekonanie, że wojna nie jest scenariuszem, do którego musimy się przygotowywać. To się zmieniło. Martwi nas ryzyko poważnej wojny w Europie” – powiedział agencji informacyjnej Süddeutsche Zeitung.

Tiesler wezwał do podjęcia ogólnokrajowych starań w celu zlokalizowania i przekształcenia tuneli, stacji metra, garaży podziemnych, parkingów i piwnic budynków publicznych w schrony ochronne. Celem jest „szybkie stworzenie przestrzeni dla 1 mln ludzi”. Zapowiedział, że jego agencja przedstawi kompleksowy plan pod koniec tego lata.

Dodał, że „kraj ściga się z czasem”, a zaplanowanie i zbudowanie nowych obiektów wymagałoby dużo czasu i byłoby bardzo kosztowne. 

Większość bunkrów wymaga kosztownych remontów

W Niemczech z około 2 tys. bunkrów i pomieszczeń ochronnych pozostałych po zimnej wojnie, sprawnych jest tylko około 580. Większość wymaga wielomilionowych remontów. Dałyby schronienie około 480 tys. osób, co stanowi zaledwie pół procent populacji niemieckiej. Dla porównania, według BBK, Finlandia ma 50 tys. pomieszczeń ochronnych, co daje miejsce dla 4,8 mln osób, czyli 85 proc. populacji – podkreśla „The Guardian”. 

Tiesler powiedział, że należy ulepszyć syreny ostrzegawcze oraz dopasować systemy informacyjne, np. aplikacje i znaki drogowe, aby informowały społeczeństwo, gdzie dokładnie należy szukać schronienia. Dodał też, że istniejące aplikacje muszą być lepiej chronione przed hakerami.

Miliardy euro na ochronę cywilną 

Wezwał rząd Friedricha Merza, aby zapewnił finansowanie realizacji planów jego agencji. Oczekuje się, że pieniądze zostaną udostępnione z miliardów uwolnionych po tym, jak parlament zawiesił w marcu hamulec zadłużenia Niemiec.

Tiesler oszacował, że w ciągu najbliższych czterech lat na pokrycie potrzeb obrony cywilnej potrzeba co najmniej 10 mld euro, a w ciągu najbliższej dekady – co najmniej 30 mld euro.

Czytaj też: Ogromne zwolnienia w niemieckim przemyśle. „Końca nie widać”

W projekcie ustawy budżetowej Donalda Trumpa znajduje się zapis o "podatku zemsty" - informuje CNBC. W obecnym brzmieniu przepis ten umożliwiłyby podwyższanie ceł wobec krajów, które pobierają "niesprawiedliwe podatki zagraniczne".

Morgan Stanley podnosi rangę spółki górniczej MP Materials jako najlepszego wyboru do inwestowania w metale ziem rzadkich.

Musk i Bessent spotkali się z prezydentem Donaldem Trumpem, by lobbować za swoimi kandydatami na tymczasowego szefa IRS (amerykańskiego urzędu podatkowego). Spotkanie zakończyło się ostrą wymianą zdań między dwoma urzędnikami – ta eskalowała tuż po wyjściu z sali obrad.

Według relacji świadków miało dojść do wzajemnych obelg, a następnie do fizycznego starcia, które przerwała interwencja ochrony.

Wybuch Bessenta. „Oszust!”

Sekretarz skarbu zarzucił Muskowi, że nie zrealizował zapowiedzi ograniczenia marnotrawstwa w wydatkach państwowych. Musk, jako szef nowo utworzonego Departamentu Efektywności Rządu (DOGE), miał zidentyfikować bilion dolarów niegospodarności – tymczasem ograniczył wydatki o zaledwie 0,5 proc.

„Jesteś oszustem!” – krzyknął Bessent według Steve’a Bannona, doradcy Trumpa.

Musk kontra Trump – konflikt się zaostrza

Wkrótce potem Musk publicznie zaatakował Trumpa za projekt ustawy „One Big Beautiful Bill Act”, który zakładał m.in. cięcia w programach społecznych. Nazwał ustawę „odrażającą” i zagroził poparciem dla impeachmentu.

Co więcej, Musk zasugerował, że Trump figuruje w aktach sprawy Jeffreya Epsteina – dokumentach, które jego zdaniem celowo nie są ujawniane.

Prezydent odpowiada: „Stracił rozum”

Trump ostro odpowiedział, grożąc anulowaniem kontraktów rządowych dla firm Muska – SpaceX i Tesli. Stwierdził, że Musk „stracił rozum” i że poniesie konsekwencje, jeśli zacznie wspierać Demokratów. Przedsiębiorca, który wsparł kampanię Trumpa kwotą ok. 300 milionów dolarów, został przez prezydenta mianowany odpowiedzialnym za cięcia budżetowe. Choć jego start był spektakularny, realne efekty okazały się symboliczne.

Mimo napięć otoczenie Muska uważa, że dąży on do pojednania z prezydentem. Świadczyć o tym ma usuwanie emocjonalnych wpisów z jego profili społecznościowych.

Zobacz więcej: Wiceprezydent USA skrytykował Muska. Wpis atakujący Trumpa zniknął

Rosyjskie wojska dotarły do granicy obwodu donieckiego i - po raz pierwszy od rozpoczęcia pełnoskalowej wojny - wkroczyły do obwodu dniepropietrowskiego - twierdzi Ministerstwo Obrony Rosji.

Na zakończenie mszy na placu Świętego Piotra w uroczystość Zesłania Ducha Świętego papież powiedział: „Przez wstawiennictwo Maryi Dziewicy prośmy Ducha Świętego o dar pokoju”.

„Serce pełne pokoju”

– Przede wszystkim pokój w sercach: tylko serce pełne pokoju może szerzyć pokój w rodzinie, w społeczeństwie, w stosunkach międzynarodowych. Niech Duch zmartwychwstałego Chrystusa otwiera drogi pojednania wszędzie tam, gdzie toczy się wojna; niech oświeca rządzących i daje im odwagę do podejmowania działań na rzecz niwelowania napięć i dialogu – mówił Leon XIV.

Nawiązał także do zakończenia roku szkolnego w tych dniach we Włoszech i w innych krajach.

– Pragnę pozdrowić wszystkich uczniów i nauczycieli, a zwłaszcza tych, którzy w najbliższych dniach będą zdawać egzaminy kończące kolejny etap nauki – dodał papież.

Na mszy w Watykanie było około 80 tysięcy osób, wśród nich uczestnicy Jubileuszu Ruchów, Stowarzyszeń i Wspólnot ze stu krajów, zorganizowanego w ramach Roku Świętego. Obecnych było wielu Polaków.

CZYTAJ TAKŻE: Prezydent Rosji rozmawiał z papieżem. Twierdzi, że chce „pokoju”

Po niemal półwieczu przerwy Polska ponownie wysyła w kosmos swojego astronautę. Sławosz Uznański-Wiśniewski, jako drugi Polak w historii, weźmie udział w misji na Międzynarodową Stację Kosmiczną (ISS). Start we wtorek.

Nowy serial kryminalny "Dept. Q" to prawdziwy międzynarodowy hit. Produkcja scenarzysty i reżysera "Gambitu królowej", w której Matthew Goode gra rolę Carla Morcka – zuchwałego, ale błyskotliwego detektywa prowadzącego wydział nierozwiązanych spraw w Edynburgu – robi furorę na całym świecie. Gdzie można oglądać serial? Piotr Kozłowski

Pod koniec lat 60. nad słonecznym krajem na Półwyspie Apenińskim zawisły ciemne chmury. Włochy, które jeszcze niedawno świętowały swój powojenny „cud gospodarczy”, zaczęły pogrążać się w chaosie. Na ulicach pojawiły się zamaskowane postacie, a codzienne życie przerywały wybuchy bomb, strzały i krzyki ofiar. To były „Lata ołowiu” – Anni di piombo – czas, gdy przemoc i strach stały się codziennością, a demokracja została wystawiona na próbę, jakiej nie doświadczyła od czasów wojny.

Przyczyny „Lat ołowiu”

Aby zrozumieć, dlaczego właśnie we Włoszech doszło do tak gwałtownej eksplozji przemocy politycznej, trzeba cofnąć się do lat powojennych. Po 1945 roku kraj był podzielony nie tylko geograficznie, ale i społecznie. Na północy dynamicznie rozwijał się przemysł, a miasta takie jak Mediolan czy Turyn przyciągały tysiące robotników. Na południu, w tzw. „Mezzogiorno”, panowała bieda, bezrobocie i poczucie wykluczenia.

Włochy były też polem bitwy dwóch wielkich ideologii: komunizmu i chrześcijańskiej demokracji. Po jednej stronie stała potężna Partia Komunistyczna (PCI), wspierana przez Związek Radziecki i mająca ogromne poparcie wśród robotników, studentów i intelektualistów. Po drugiej – chadecja (Democrazia Cristiana, DC), która przez dekady utrzymywała się przy władzy, wspierana przez Stany Zjednoczone i Kościół.

Czytaj również: Włosi zdefiniowali nowe przestępstwo. Grozi za nie do trzech lat więzienia

W latach 60. i 70. młode pokolenie zaczęło się buntować. Na uniwersytetach i w fabrykach rodziły się ruchy, które domagały się głębokich reform społecznych i politycznych. „Gorąca jesień” 1969 roku – fala strajków i protestów – była wyrazem tego gniewu. Wśród robotników i studentów narastało przekonanie, że tradycyjne partie są skorumpowane i niezdolne do zmian.

W tym samym czasie skrajna prawica, rozczarowana marginalizacją i brakiem wpływu na władzę, zaczęła szukać własnych dróg działania, często sięgając po przemoc.

Dodatkowo zimna wojna sprawiła, że Włochy stały się areną tajnych operacji i manipulacji zarówno ze strony CIA, jak i KGB. Amerykańskie służby specjalne, obawiając się „czerwonego zagrożenia”, wspierały niektóre działania skrajnej prawicy, wierząc, że zamachy i chaos zniechęcą społeczeństwo do poparcia komunistów. Tak narodziła się „strategia napięcia” – polityka celowego podsycania strachu, by utrzymać władzę i zdyskredytować przeciwników.

Pierwszy wielki wybuch

12 grudnia 1969 roku, piątkowe popołudnie w Mediolanie. W siedzibie Banku Rolniczego na Piazza Fontana panuje zwykły ruch – urzędnicy, klienci, przypadkowi przechodnie. Nagle, o godzinie 16:37, rozlega się potężny huk. Eksplozja rozrywa ściany, wybija okna, rozrzuca ciała i papiery po całym placu. Ginie 17 osób, a 84 zostają ranne. Wśród ofiar są zarówno pracownicy banku, jak i osoby, które po prostu znalazły się w złym miejscu o złym czasie.

Szok jest ogromny. Władze początkowo wskazują na anarchistów, aresztowany zostaje m.in. partyzant i bojówkarz Giuseppe Pinelli, który ginie podczas przesłuchania – „wypada” z okna komisariatu w iście rosyjskim stylu. Szybko okazuje się jednak, że za zamachem stoją neofaszystowskie organizacje, a śledztwo jest pełne manipulacji i prób zrzucenia winy na lewicę. To wydarzenie staje się symbolicznym początkiem „Lat ołowiu”, a także – jak się później okaże – zapowiedzią kolejnych tragedii.

Zobacz także: Zabił prokuratora Falcone, rozpuścił dziecko w kwasie. Mafioso już wolny

W kolejnych latach Italia doświadcza serii krwawych zamachów. 28 maja 1974 roku w Brescii, podczas antyfaszystowskiej manifestacji na Piazza della Loggia, eksploduje bomba ukryta w koszu na śmieci. Ginie 8 osób, a ponad 100 zostaje rannych. Wspomnienia świadków są wstrząsające: „Widziałem ludzi bez nóg i bez rąk, krew na bruku i krzyki, których nie zapomnę do końca życia”.

Zaledwie kilka miesięcy później, 4 sierpnia, w pociągu ekspresowym Italicus jadącym z Rzymu do Monachium wybucha kolejna bomba. Tym razem zabito 12 osób, zaś ucierpiało ponad 100. Wśród ofiar są całe rodziny wracające z wakacji. Do aktu terroryzmu przyznaje się faszystowska grupa „Ordine Nero”. Zamachy te mają zastraszyć społeczeństwo, zasiać w kraju nieufność i chaos.

Czerwony terror

W 1970 roku powstała skrajnie lewicowa organizacja, która zdefiniuje „Lata ołowiu” w oczach świata – Czerwone Brygady (Brigate Rosse). Początkowo byli to młodzi ludzie, idealiści, którzy wierzyli, że tylko radykalna rewolucja może zmienić Włochy. Ich pierwsze akcje to sabotaże i porwania menedżerów wielkich firm, ale z czasem sięgnęli po jeszcze brutalniejsze metody.

Najbardziej wstrząsającym momentem była sprawa Aldo Moro. 16 marca 1978 roku, w samym centrum Rzymu, Brygady atakują konwój premiera. W strzelaninie ginie pięciu ochroniarzy, a sam Moro zostaje uprowadzony.

Przez 55 dni Włochy żyją w napięciu – codziennie media publikują listy Moro, w których błaga o życie i apeluje do polityków o negocjacje. Rząd pozostaje nieugięty. 9 maja ciało Moro zostaje odnalezione w bagażniku samochodu, zaparkowanego dokładnie w połowie drogi między siedzibami chadecji i komunistów. Dla wielu to symboliczny koniec marzeń o pojednaniu i początek jeszcze większego chaosu.

Zobacz także: Kandyduje, chociaż... nie istnieje. Wyborczy eksperyment we Włoszech

Warto dodać, że Czerwone Brygady nie były jedyną organizacją lewicową – działały także Prima Linea, Lotta Continua i inne grupy, które zajmowały się zamachami, porwaniami i zabójstwami. Ich celem była „walka z państwem burżuazyjnym”, ale z czasem coraz częściej ofiarami stawali się zwykli ludzie – policjanci, sędziowie, dziennikarze.

Porwanie i śmierć Aldo Moro wstrząsnęły całymi Włochami, ujawniając bezradność państwa wobec zorganizowanego terroryzmu. Rodzina Moro – zwłaszcza jego żona – oskarżała rząd o bierność i brak negocjacji, a część opinii publicznej do dziś uważa, że było to swoiste „moralne samobójstwo” państwa, które nie chciało ugiąć się przed terrorystami, nawet kosztem życia wybitnego polityka.

Rzeź w Bolonii

2 sierpnia 1980 roku doszło do jednego z najkrwawszych aktów terroru w powojennych Włoszech – zamachu bombowego na dworzec kolejowy w Bolonii.

To był sobotni poranek, początek sierpniowych wakacji – na dworcu tłumy: rodziny z dziećmi, młodzież, turyści, podróżni spieszący na pociągi. Nic nie zapowiadało tragedii. O godzinie 10:25 w poczekalni wybucha walizka wypełniona 23 kilogramami trotylu i innych materiałów wybuchowych.

Wybuch jest tak potężny, że całe skrzydło dworca wali się w jednej chwili. Fala uderzeniowa rozrywa nie tylko budynek, ale także stojący na peronie pociąg i pobliski postój taksówek.

„Krew była wszędzie. Ludzie biegali, krzyczeli, wyli z bólu. Mężczyźnie niesionemu do karetki lała się krew z urwanej nogi” – relacjonowali inni.

Czytaj także: Polka przeżyła horror we Włoszech. Uratował ją prosty gest dłonią

W zamachu zginęło 85 osób – najmłodsza ofiara miała 3 lata, najstarsza 85 – a ponad 200 zostało rannych. Wielu ciał nigdy nie udało się zidentyfikować. Służby ratownicze były kompletnie zaskoczone skalą tragedii. Brakowało karetek, więc rannych wiozły do szpitali prywatne samochody, taksówki, a nawet miejskie autobusy.

Natychmiast po zamachu do agencji prasowej ANSA zadzwonił mężczyzna podający się za przedstawiciela prawicowej organizacji Nuclei Armati Rivoluzionari (NAR), biorąc odpowiedzialność za atak. Jednak śledztwo przez lata miotało się między różnymi hipotezami: od... awarii bojlera, przez zamach Czerwonych Brygad, po tropy libańskie i KGB.

Zobacz też: Piękne widoki i pieniądze na start. Włochy kuszą przyszłych mieszkańców

Ostatecznie, po latach procesów, skazano kilku liderów NAR, ale wokół sprawy narosło mnóstwo teorii spiskowych – niektórzy sugerują udział międzynarodowych siatek terrorystycznych, inni powiązania z tajnymi służbami i lożą masońską P2.

Lata strachu

Ofiary lat ołowiu to nie tylko politycy czy funkcjonariusze, ale przede wszystkim zwykli ludzie – przypadkowi przechodnie, pasażerowie pociągów, klienci barów i mieszkańcy miast. Aby zrozumieć skalę traumy, wystarczy posłuchać wspomnień osób, które żyły wtedy w takich miastach jak Mediolan, Turyn, Rzym czy Bolonia – miastach, gdzie strach i niepewność stały się codziennością.

„Człowiek bał się wyjść z domu, w każdym momencie miałem wrażenie, że wybuchnie bomba. Gdy żona wychodziła na zakupy, brałem pod uwagę, że może już nie wrócić. Po kilku latach w strachu wyprowadziliśmy się na wieś” – mówił jeden z mieszkańców Turynu.

Brutalne zabójstwo reżysera

Pier Paolo Pasolini był jednym z najważniejszych intelektualistów i artystów tamtego okresu. Reżyser, pisarz i krytyk społeczny, nie bał się zadawać niewygodnych pytań i krytykować zarówno prawicę, jak i lewicę. W swoich filmach i esejach poruszał tematy korupcji, hipokryzji, przemocy i marginalizacji.

2 listopada 1975 roku Pasolini został brutalnie zamordowany na plaży w Ostii. Miał zgniecioną klatkę piersiową, posiniaczoną twarz, złamany nos i szczękę. Palce u rąk były połamane lub obcięte. Oficjalna wersja mówiła o zabójstwie na tle seksualnym, dokonanym przez wykorzystanego młodego chłopaka, jednak z czasem pojawiły się poważne wątpliwości.

Zobacz także: Decyzja Toskanii szokuje. Zgoda na eutanazję wspomaganą

Wielu uważa, że Pasolini mógł wiedzieć zbyt wiele o powiązaniach między polityką, służbami a ekstremistami, a jego morderstwo było ostrzeżeniem dla innych intelektualistów i krytyków systemu.

Pasolini był głosem sumienia tamtych czasów. W jednym z ostatnich wywiadów mówił: „Wiem, ale nie mam dowodów. I nawet gdybym je miał, nie miałbym odwagi ich przedstawić”. Jego śmierć stała się symbolem milczenia, które zapanowało nad krajem pogrążonym w chaosie.

„Pentiti”

„Lata ołowiu” kończyły się stopniowo na początku lat 80., gdy państwo włoskie zaczęło skuteczniej zwalczać terroryzm, a organizacje takie jak Czerwone Brygady zostały rozpracowane i rozbite. Kluczową rolę odegrała zmiana strategii ówczesnego rządu.

Wprowadzono instytucję „pentiti” – skruszonych terrorystów, którzy w zamian za współpracę z wymiarem sprawiedliwości mogli liczyć na łagodniejsze wyroki. Dzięki ich zeznaniom udało się rozbić wiele komórek terrorystycznych i poznać mechanizmy działania tych organizacji.

Zobacz również: Największa taka akcja od 40 lat. Ponad 180 mafiosów aresztowano na Sycylii

Jednak społeczeństwo miało mieszane uczucia – czy można wybaczyć tym, którzy przez lata siali strach i śmierć? Proces pojednania był więc bolesny i skomplikowany, a wielu byłych terrorystów do dziś budzi kontrowersje – niektórzy z nich po odbyciu kary zrobili kariery zawodowe czy nawet... polityczne.

Ważnym aspektem końca „Anni di piombo” były także zmiany społeczne i gospodarcze. Włochy zaczęły się stabilizować, a przez to polityczne napięcia stopniowo malały. W 1982 roku formalnie rozwiązano Czerwone Brygady, co symbolicznie uznaje się za koniec okresu „Lat ołowiu”.

Lekcja na przyszłość

Choć „Lata ołowiu” zakończyły się ponad 40 lat temu, ich „dziedzictwo” wciąż jest obecne w świadomości Włochów. Wiele spraw nigdy nie zostało do końca wyjaśnionych, a procesy sądowe trwały przez dekady, często kończąc się uniewinnieniami z powodu braku dowodów. Włoskie społeczeństwo do tej pory zmaga się z pytaniami o rolę służb specjalnych, tajnych organizacji i zagranicznych wpływów podczas tej eskalacji przemocy na niespotykaną skalę.

Zobacz również: Turystka we Włoszech się potknęła i uszkodziła renesansowy obraz

Społeczne skutki tego okresu są głębokie. „Anni di piombo” pozostawiły trwałe rany – zarówno wśród rodzin ofiar, jak i w całym społeczeństwie, które przez lata żyło w atmosferze strachu i nieufności. Jednocześnie dla wielu byłych aktywistów był to czas intensywnego zaangażowania, które – choć naznaczone przemocą – jest wspominane z nostalgią jako okres młodości i ideowej walki.

Wiele osób, które wtedy działały w skrajnej lewicy lub prawicy, później weszło do... włoskich elit politycznych.

„Lata ołowiu” to także ważna lekcja dla demokracji – pokazują, jak łatwo wolność i pokój mogą zostać zniszczone przez biedę, strach i manipulacje. To także historia o odwadze ludzi walczących z terrorystami, z której do tej pory czerpie włoskie kino, literatura czy sztuka.

Czytaj także: Potężne ciosy we włoską mafię. Wśród zatrzymanych burmistrz

W Indiach wzrasta wydobycie węgla. Węgiel jest tam cały czas paliwem numer jeden.

Karol Nawrocki udzielił węgierskiemu tygodnikowi "Mandiner" pierwszego wywiadu zagranicznego po wygranych wyborach prezydenckich w Polsce. Podkreślił konieczność wzmacniania Grupy Wyszehradzkiej (V4) i wschodniej flanki NATO.

Prezydent elekt Karol Nawrocki udzielił węgierskiemu tygodnikowi "Mandiner" pierwszego wywiadu zagranicznego po wygranych wyborach prezydenckich w Polsce. Nawrocki podkreślił konieczność wzmacniania Grupy Wyszehradzkiej (V4) i wschodniej flanki NATO. Weronika Papiernik

Przed spotkaniem uwagę prasy przyciągają dwaj piłkarze: wychowanek Barcelony, 17-letni Lamine Yamal oraz 40-letni Cristiano Ronaldo, który jest legendą Realu Madryt.

– Lamine jest wyjątkowy. To, co dla innych byłoby sytuacjami maksymalnego stresu, on przeżywa w sposób naturalny – stwierdził przed niedzielnym finałem trener Hiszpanów Luis de la Fuente.

Wcześniej nazwał on swojego młodego podopiecznego „najlepszym piłkarzem na świecie”, który powinien zdobyć Złotą Piłkę.

Selekcjoner „La Roji” może po raz pierwszy wystawić w niedzielę parę stoperów Dean Huijsen i Pau Cubarsi wobec problemów zdrowotnych Robina Le Normanda, który wyszedł w podstawowym składzie w półfinałowym meczu przeciwko Francji, wygranym przez Hiszpanów 5:4.

Byłby to powrót do ery Sergio Ramosa i Gerarda Pique. Środek obrony znów należałby do piłkarzy Realu Madryt i Barcelony, bo Huijsen podpisał ostatnio kontrakt z „Królewskimi” – zauważył dziennik „AS”.

Hiszpańska prasa poświęca wiele miejsca 40-letniemu Cristiano Ronaldo, który wciąż występuje w reprezentacji Portugalii i zdobywa ważne gole. W półfinale z Niemcami to on strzelił zwycięską bramkę, dającą awans do finału.

Media przypominają m.in. jego przedmeczową wypowiedź, w której odniósł się do rywalizacji z 17-letnim gwiazdorem Barcelony.

Czytaj też: Polski triumf w Paryżu. Wielki sukces nastolatka z Rzeszowa

– Zawsze tak było. Kiedykolwiek grałem w piłkę i w ważnym meczu, zawsze Cristiano grał przeciwko temu i przeciwko tamtemu. Minęło ponad 20 lat i nadal jest tak samo. Ale nie spędza mi to już snu z powiek, to normalne. Mamy już zupełnie inne pokolenie. Takie, które zaczyna, a inne już kończy, jak jest w moim przypadku – powiedział Ronaldo.

Kataloński dziennik „Mundo Deportivo” zauważył uszczypliwie, że Portugalczyk w wieku Yamala miał na koncie jedynie pięć bramek dla Sportingu Lizbona i wciąż nie zadebiutował w reprezentacji.

Stawką będzie puchar

Spotkanie w Monachium będzie dziesiątą potyczką Portugalii ery Cristiano Ronaldo przeciwko Hiszpanii, ale pierwszą finałowa, której stawką będzie puchar.

Jak przypominał portal radia Cadena SER, jeden z najlepszych piłkarzy w historii rzadko jednak znajdował optymalną formę w dotychczasowych pojedynkach z Hiszpanami.

Finał piłkarskiej LN pomiędzy Portugalią i Hiszpanią odbędzie się w niedzielę na stadionie w Monachium. Pojedynek, który rozpocznie się o 21., poprowadzi szwajcarski arbiter Sandro Scharer.

Obie drużyny mają po jednym zwycięstwie w tych rozgrywkach. Tytułu zdobytego przed dwoma laty w Rotterdamie broni Hiszpania.

Czytaj też: Nowa królowa Paryża. Coco Gauff wygrała French Open

Liga Narodów: Portugalia – Hiszpania [szczegóły transmisji]

Kiedy mecz: 8 czerwca (niedziela), godzina 21:00
Gdzie oglądać: od 20:15 w TVP Sport, TVPSPORT.PL, aplikacji mobilnej, Smart TV i HbbTV, a od 20:30 także w TVP 1
Kto skomentuje: Jacek Laskowski, Marcin Żewłakow
Prowadzący studio: Jacek Kurowski
Reporter: Maciej Barszczak
Goście/eksperci: Janusz Michallik, Grzegorz Mielcarski

Nie wyobrażasz sobie życia bez czytania? Klasykę literatury światowej masz w małym palcu? Doskonale, ale tym razem proponujemy trudniejsze zadanie niż dopasowanie autora do powieści. Musisz bowiem wykazać się znajomością bohaterów literackich. Przetestuj swoją wiedzę w naszym nowym quizie! Piotr Kozłowski

- W naturalny sposób chciałam go otoczyć tarczą miłości i ochronić przed niebezpieczeństwami, ale z szacunku do niego i tego, co robi, byłoby niesamowicie samolubne z mojej strony, gdybym kiedykolwiek mu powiedziała, żeby nie leciał - wyznała w TOK FM Aleksandra Uznańska-Wiśniewska, żona polskiego astronauty na chwilę przed jego lotem na międzynarodową stację kosmiczną.

Nawrocki zapewnił w rozmowie z tytułem bliskim rządowi w Budapeszcie, że chce wzmacniania V4 i Bukaresztańskiej Dziewiątki. Jego zdaniem ściślejsza współpraca w ramach V4 ma kluczowe znaczenie dla wzmacniania wschodniej flanki NATO.

CZYTAJ TAKŻE: Między „szturmem na Kapitol” a utratą elektoratu. Trudny wybór Tuska

„Bardzo ważny sojusznik”

Mówiąc o stosunkach Polski i Węgier, przywołał podobne doświadczenia historyczne, jak wspólna walka przeciwko reżimom komunistycznym, które „zbliżyły do siebie oba narody”. Przyznał, że sam ma wielu przyjaciół na Węgrzech.

– Węgry są dla Polski bardzo ważnym sojusznikiem – oświadczył.

Prezydent elekt powtórzył w udzielonym w Warszawie wywiadzie, że Polska będzie nadal wspierać strategicznie i militarnie Ukrainę, ale sam jest przeciwnikiem pospiesznego włączania tego kraju do Unii Europejskiej. 

– Kijów musi najpierw zadbać o relacje z państwami sąsiedzkimi, szczególnie ekonomiczne i historyczne, jak kwestia ludobójstwa wołyńskiego – stwierdził.

Polityk dodał, że najważniejszym wrogiem na wschodzie pozostaje Rosja i jej agresywna polityka.

ZOBACZ RÓWNIEŻ: KE „rozważa wszystkie opcje” wobec Węgier. Poszło o zakaz parad równości

Orban zadowolony ze zwycięstwa Nawrockiego

Komentując niedawną kampanię wyborczą w Polsce, Nawrocki zauważył, że mierzył się w jej trakcie z licznymi atakami ze strony opozycji i podmiotów zagranicznych, szczególnie Europejskiej Partii Ludowej. Mimo tego – jak uznał – zwyciężył dzięki „głosom zwykłych Polaków”.

Wygrana Nawrockiego została pozytywnie przyjęta przez rząd w Budapeszcie, a premier Viktor Orban ocenił, że nowy polski prezydent będzie „opozycją wobec prowojennego rządu w Polsce”.

Rząd Orbana pozostaje w ostrym konflikcie z premierem Donaldem Tuskiem i jego środowiskiem. W grudniu 2024 r. Budapeszt udzielił azylu Marcinowi Romanowskiemu, politykowi PiS i byłemu wiceministrowi sprawiedliwości, na którym ciążą zarzuty dotyczące nieprawidłowości w działaniach Funduszu Sprawiedliwości.

39-letni Sonny Olumati urodził się w Rzymie i nigdy nie mieszkał poza Włochami. Mimo to formalnie jest obywatelem Nigerii, tak jak wskazuje jego paszport.

– Urodziłem się tutaj. Tu żyję. Tu umrę – mówi, stojąc w jednym z rzymskich parków. – Brak obywatelstwa to jak bycie odrzuconym przez kraj, który uważam za swój – dodaje.

Olumati nie ma prawa głosu w nadchodzącym referendum. I właśnie to jest jednym z powodów, dla których aktywnie zachęca innych do udziału i głosowania na „tak”.

O co chodzi we włoskim referendum?

Referendum, które odbywa się w niedzielę i poniedziałek, zakłada skrócenie wymaganego czasu legalnego pobytu we Włoszech z 10 do 5 lat, by móc ubiegać się o obywatelstwo. To rozwiązanie zbliżyłoby włoskie prawo do standardów panujących w większości państw europejskich.

Inicjatywa została wniesiona przez organizacje obywatelskie i cieszy się poparciem wielu środowisk społecznych. Aby jednak głosowanie było ważne, musi w nim wziąć udział co najmniej 50 procent uprawnionych obywateli.

Polityczna blokada

Premier Giorgia Meloni zapowiedziała, że zbojkotuje referendum. Jej zdaniem obecne przepisy są wystarczające i „bardzo otwarte”. Wtórują jej partie koalicyjne, które zachęcają obywateli, by „lepiej poszli na plażę” niż do lokalu wyborczego.

W rezultacie głosowanie stoi pod znakiem zapytania – nawet jeśli większość zagłosuje „za”, frekwencja może okazać się zbyt niska, by wynik był wiążący.

Głos, którego nie ma

Dla osób takich jak Olumati referendum to kwestia nie tylko prawna, ale także symboliczna.

– Nie mam prawa głosu. Ale to mój dom. Chcę być traktowany jak każdy inny – mówi.

Włochy stają przed pytaniem, czy są gotowe przyznać pełnię praw osobom, które urodziły się i wychowały w tym kraju, choć nie posiadają włoskiego paszportu. Wynik referendum pokaże, czy społeczeństwo gotowe jest na zmianę.

Zobacz także: Zabił prokuratora Falcone, rozpuścił dziecko w kwasie. Mafioso już wolny