Wchodzisz i wiesz

Jak podał „Ilta-Sanomat”, na skutek cyberataku zablokowany lub utrudniony był dostęp do stron internetowych partii socjaldemokratycznej (SDP), Centrum (KESK), a także „Zielonych” (VIHR).

Według grupy NoName057(16) ataki są odpowiedzią na złożoną ostatnio przez prezydenta Stubba propozycję zawieszenia broni w Ukrainie, które miałoby rozpocząć się 20 kwietnia. W razie gdyby do tego nie doszło, proponował Stubb, zaostrzono by sankcje wobec Rosji i zwiększono wsparcie militarne dla Ukrainy.

Celem hakerów, którzy – jak twierdzą – atakują „kraje rusofobiczne”, były wcześniej także strony internetowe fińskiego parlamentu, fińskich gmin, organizacji transportowych czy banków.

Według specjalisty ds. cyberbezpieczeństwa prof. Jarmo Limnella, rosyjskie cyberataki na Finlandię „nie zaskakują”, szczególnie że trwają wybory samorządowe. Celem tych ataków jest informacyjny zamęt i wpływ na działania polityczne – skomentował ekspert, obecnie także poseł rządowej partii Koalicja Narodowa (KOK).

Wybory lokalne w Finlandii odbędą się w niedzielę. We wtorek zakończy się trwające przez tydzień przedterminowe głosowanie. Dotąd zagłosował co piąty uprawniony. Na czele sondaży jest opozycyjna SDP z wynikiem ok. 22 proc., wyprzedzając KOK (ok. 20 proc.).

Zobacz też: „Sprawdzamy”. Grenlandia celem USA, Polska celem cyberataków

Co najmniej 15 osób zginęło w katastrofie, do której doszło w jednej z dyskotek w stolicy Dominikany, Santo Domingo – przekazała agencja AFP. Jak poinformowały miejscowe władze, 8 kwietnia nad ranem zawalił się dach w klubie Jet Set.

Według wstępnych doniesień ponad 70 uczestników zabawy w dyskotece zostało rannych. Władze powiadomiły, że ekipy ratunkowe prowadzą intensywne poszukiwania osób, które mogą znajdować się pod gruzami.

– Zakładamy, że wielu z nich żyje, dlatego władze nie odpuszczą, dopóki pod gruzami nie pozostanie ani jeden człowiek – powiedział Juan Manuel Méndez, dyrektor Centrum Operacji Awaryjnych.

Jednym z poszkodowanych w wyniku katastrofy jest znany na lokalnym rynku piosenkarz stylu merengue, Rubby Perez. Mężczyzna trafił do szpitala. Przyczyna zawalenia się dachu nie jest znana.

W obliczu tej tragedii głos zabrał prezydent Dominikany. Luis Abinader napisał w mediach społecznościowych, że wszystkie agencje ratownicze „pracują niestrudzenie”, aby pomóc poszkodowanym.

„Głęboko żałujemy tragedii, jaka wydarzyła się w klubie nocnym Jet Set. Śledziliśmy tę katastrofę minuta po minucie od momentu jej wystąpienia” – napisał prezydent Dominikany na portalu X.

Czytaj również: Tragedia na Dominikanie. Nie żyje troje Polaków

8 kwietnia 2025 r. Trybunał Konstytucyjny ogłosił orzeczenie w sprawie skargi konstytucyjnej S. P.-C.  dotyczącej braku wezwania strony postępowania reprezentowanej przez profesjonalnego pełnomocnika do opłacenia apelacji w przypadku odmowy zwolnienia jej od kosztów sądowych.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych jest zgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W pozostałym zakresie Trybunał umorzył postępowanie.
Orzeczenie zapadło większością głosów.
Zdanie odrębne do wyroku złożył sędzia TK Justyn Piskorski.

Art. 112 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 959, ze zm.) stanowi, że w wypadku prawomocnego oddalenia wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych zgłoszonego przed upływem terminu do opłacenia pisma, procedura naprawcza przewidziana w art. 130 k.p.c. nie ma zastosowania jeżeli pismo podlegające określonej opłacie zostało wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego. W takim przypadku, jeżeli wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych złożony przed upływem terminu do opłacenia pisma został oddalony, tygodniowy termin do opłacenia pisma biegnie od dnia doręczenia stronie postanowienia, a gdy postanowienie zostało wydane na posiedzeniu jawnym - od dnia jego ogłoszenia. Jeżeli jednak o zwolnieniu od kosztów sądowych orzekał sąd pierwszej instancji, a strona wniosła zażalenie w przepisanym terminie, termin do opłacenia pisma biegnie od dnia doręczenia stronie postanowienia oddalającego zażalenie, a jeżeli postanowienie sądu drugiej instancji zostało wydane na posiedzeniu jawnym – od dnia jego ogłoszenia.

Trybunał postanowił zbadać, czy kwestionowany art. 112 ust. 3 u.k.s.c. ogranicza prawo do sądu ze względu na zarzucane przez skarżącą niewłaściwe ukształtowanie procedury sądowej, prowadzące do niedopuszczalnego w świetle zasady równości różnicowania sytuacji prawnej strony, której profesjonalny pełnomocnik złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w samej apelacji oraz takiej, której profesjonalny pełnomocnik złożył wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych już po wniesieniu apelacji. Skarżąca podaje bowiem liczne argumenty mające świadczyć o tym, że strony te są odmiennie traktowane, przez co jedna z nich ma ograniczone prawo do sądu oraz prawo do zaskarżenia orzeczenia wydanego w pierwszej instancji. 
Trybunał nie podzielił zarzutów skarżącej dotyczących nieprawidłowego ukształtowania procedury sądowej w jej sprawie, ze względu na zróżnicowanie sytuacji prawnej podmiotów relewantnych. Zdaniem Trybunału nie dochodzi bowiem do takiego różnicowania. Kwestionowany w skardze przepis nie różnicuje sytuacji prawnej profesjonalnych pełnomocników stron procesu zależnie od terminu wniesienia przez nich wniosku o zwolnienie od ponoszenia kosztów sądowych. W obu wypadkach należną opłatę należy uiścić w terminie tygodniowym, przy czym doręczenie (bądź ogłoszenie) postanowienia o oddaleniu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych lub postanowienia oddalającego zażalenie na takie postanowienie stanowi informację o podobnym charakterze co komunikat wynikający z wezwania w trybie art. 130 § l k.p.c. Odrzucenie wniesionego środka zaskarżenia czy środka odwoławczego, w wypadku niedochowania tygodniowego terminu, biegnącego od dnia doręczenia (ewentualnie ogłoszenia) prawomocnego postanowienia o oddaleniu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych, należy uznać za konsekwencję niedochowania ustanowionych przez ustawodawcę wymagań co do terminu i sposobu opłacenia owego środka i nie może być uznane za prowadzące do naruszenia konstytucyjnego prawa do sądu. 
Wymagania, wynikające z kwestionowanego art. 112 ust. 3 u.k.s.c., biorąc pod uwagę, że chodzi tu o stronę reprezentowaną przez profesjonalistę, nie mogą więc być uznane za nadmierne.

Skład orzekający Trybunału Konstytucyjnego: sędzia TK Jarosław Wyrembak – przewodniczący, sędzia TK Rafał Wojciechowski – sprawozdawca, sędzia TK Justyn Piskorski, sędzia TK Jakub Stelina, prezes TK Bogdan Święczkowski.
 

8 kwietnia 2025 r. Trybunał Konstytucyjny rozpoznał skargę konstytucyjną S. B. dotyczącą kosztów uzyskania przychodów - nabycie przez podatnika składnika majątku będącego przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki.

Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 22 ust. 1e pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2014 r., w zakresie w jakim uniemożliwia zaliczenie do kosztu uzyskania przychodu, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 9 ustawy, wydatków na nabycie składników majątku, które powstają jednocześnie z ich nabyciem, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 w związku z art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał umorzył postępowanie w pozostałym zakresie. Orzeczenie zapadło jednogłośnie.

Istotą problemu konstytucyjnego w niniejszej sprawie było celowe zawężenie na mocy kwestionowanego przepisu prawa do ustalenia kosztu uzyskania przychodu, wyłącznie do wydatków na nabycie składników już istniejących.

Wynikająca z art. 32 ust. 1 Konstytucji zasada równości wobec prawa polega na tym, że wszystkie podmioty prawa (adresaci norm prawnych), charakteryzujące się daną cechą istotną (relewantną) w równym stopniu, mają być traktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań zarówno dyskryminujących, jak i faworyzujących.
Jak słusznie argumentował skarżący, zaskarżony przepis prowadzi do sytuacji, w której wysokość podatku dochodowego nie wynika z rzeczywistych ciężarów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów, lecz zależy jedynie od ich formy. Z punktu widzenia konstrukcji podatku dochodowego od osób fizycznych nie ma znaczenia, czy podatnik jako wkład wnosi wierzytelność własną, czy też nabytą od osoby trzeciej, ani wobec kogo ta wierzytelność przysługuje. We wszystkich przypadkach wnoszony jest jako wkład do spółki składnik majątku, który nie powstałby bez włożenia wysiłku ekonomicznego przez podatnika. 
Z konstrukcji podatku dochodowego od osób fizycznych wynika, że co do zasady, wszystkie dochody osiągnięte przez osobę fizyczną podlegają opodatkowaniu. Odstąpienie od opodatkowania dochodu jest sytuacją wyjątkową. Taki stan rzeczy jest w pełni zgodny z wynikającą z art. 84 Konstytucji rolą podatków jako podstawowego źródła utrzymania państwa. Również regułą jest, że przedmiotem opodatkowania danego źródła przychodu jest dochód, a więc nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Opodatkowanie źródeł przychodów na innych zasadach (np. w sposób ryczałtowy) jest wyjątkiem i również wynika wprost z konkretnych przepisów ustawy. Istotą podatku dochodowego od osób fizycznych jest więc ustalenie i odliczenie kosztów uzyskania przychodów w celu ustalenia dochodu podlegającego opodatkowaniu.

Wynikający z art. 217 Konstytucji niezwykle wysoki standard legislacji podatkowej powinien nie tylko gwarantować zawarcie w ustawie wszystkich istotnych elementów konstrukcji podatku, ale także zapewnić ich spójność systemową. 

Postulat szczególnej określoności prawa podatkowego nie może dotyczyć jedynie wybranych przepisów regulujących konkretny wycinek materii, lecz musi odnosić się do całej ustawy. Normy zawarte w przepisach szczególnych, takich jak art. 22 ust. 1e pkt 3 u.p.d.o.f., muszą być spójne z ogólną konstrukcją podatku – powinny prowadzić do opodatkowania rzeczywistego dochodu, a więc nadwyżki przychodów nad kosztami uzyskania przychodu. Przyjęcie przez ustawodawcę innego rozwiązania powinno być należycie zaznaczone i uzasadnione względami natury prawnej, gospodarczej lub społecznej. 
Przedmiot kontroli w niniejszej sprawie nie tylko prowadzi do nieuzasadnionego różnicowania sytuacji podatników, ale także  narusza wynikającą z art. 84 i art. 217 Konstytucji  zasadę szczególnej określoności prawa daninowego. W myśl tej zasady nie jest dopuszczalne, aby o wysokości podatku de facto decydowały organy podatkowe i sądy, ustalając normy prawa daninowego w procesie jego stosowania. Specyfika tej gałęzi prawa i szczególne gwarancje nadane podatnikom przez ustrojodawcę ograniczają władztwo organów podatkowych i sądów administracyjnych. Muszą one nie tylko, w myśl art. 7 Konstytucji, działać na podstawie i w granicach prawa, ale na podstawie art. 217 Konstytucji również dążyć do ustalenia obowiązku podatkowego i określenia zobowiązania podatkowego w wysokości wprost wynikającej z ustawy. Na ustawodawcy ciąży więc obowiązek tworzenia takiego prawa podatkowego, które nadaje się do bezpośredniego stosowania przez organy administracji i sądy przy ocenie faktów. Tymczasem zaskarżony przepis był skonstruowany w sposób nieprecyzyjny, co pośrednio przyznał również sam ustawodawca podczas jego nowelizacji. Stosowanie tego przepisu było na tyle problematyczne, że doprowadziło do powstania dwóch linii w orzecznictwie NSA, które zostały ujednolicone dopiero po latach, na mocy uchwały podjętej w składzie 7 sędziów z 14 czerwca 2021 r. (sygn. akt II FPS 2/21). 
Jeżeli interpretacja tego przepisu przysporzyła problemów najwyższej instancji w ramach sądownictwa administracyjnego, to nie można oczekiwać od podatnika, by był on w stanie dokonać tego samodzielnie. W niniejszej sprawie nie można więc mówić o skardze na stosowanie prawa, tylko o skardze na prawo nieprecyzyjne, którego prób dookreślenia dokonywano w procesie jego stosowania. Biorąc pod uwagę wymogi wynikające z zasady szczególnej określoności prawa daninowego, niedopuszczalna jest sytuacja, w której podatnik dokonujący czynności w 2013 r. musiałby przewidzieć w jaki sposób norma ta zostanie wyklarowana przez sądy wiele lat później.

Skład orzekający Trybunału Konstytucyjnego: sędzia TK Michał Warciński - przewodniczący, sędzia TK Rafał Wojciechowski - sprawozdawca, sędzia TK Zbigniew Jędrzejewski, sędzia TK Jarosław Wyrembak, sędzia TK Andrzej Zielonacki.