Wchodzisz i wiesz

Choć wymiana handlowa pomiędzy Syrią a USA ma charakter śladowy, nowa polityka celna może mieć poważne konsekwencje gospodarcze i polityczne. Według danych za 2023 rok syryjski eksport do Stanów Zjednoczonych wyniósł zaledwie 11,3 mln dolarów, a import – 1,29 mln.

Prezydent Trump podkreślił, że cła są częścią strategii mającej na celu walkę z deficytem handlowym. Jednak eksperci zaznaczają, że Syria – kraj z niestabilnym rządem i zrujnowaną infrastrukturą – potrzebuje przede wszystkim pomocy, a nie dodatkowych barier gospodarczych.

– Po latach wyniszczającej wojny domowej Syria pilnie potrzebuje bezpośrednich inwestycji zagranicznych, by rozpocząć proces odbudowy – powiedział Giorgio Cafiero, dyrektor generalny Gulf State Analytics, w rozmowie z CNBC. – Zniesienie sankcji było krokiem we właściwym kierunku, ale tak wysokie cła mogą całkowicie zablokować możliwości współpracy gospodarczej z USA – dodał.

Konflikt w Syrii rozpoczął się w 2011 roku w wyniku protestów społecznych i szybko przekształcił się w wielostronną wojnę domową. W 2014 roku część terytorium kraju opanowało Państwo Islamskie, a zachodnia koalicja rozpoczęła serię interwencji zbrojnych. Wojna zakończyła się w grudniu 2024 roku, kiedy kontrolę nad Damaszkiem przejęli rebelianci, a prezydent Baszar al-Asad uciekł do Rosji.

Pomimo formalnego zakończenia wojny, Syria wciąż zmaga się z przemocą religijną i etniczną, niestabilnością wewnętrzną oraz regularnymi ostrzałami ze strony Izraela, który obawia się wzrostu wpływów sunnickich organizacji ekstremistycznych. Gospodarka kraju leży w ruinie – ponad dwie trzecie sieci energetycznej nie działa, a w miastach takich jak Aleppo i Damaszek przerwy w dostawie prądu trwają nawet po 20 godzin dziennie.

– Fakt, że Syria została objęta najwyższymi cłami, pokazuje, że Waszyngton chce zachować wpływ na przyszłość tego kraju i prowadzić politykę gospodarczą według własnych warunków – ocenił Cafiero. Jego zdaniem, cła mogą być też elementem nacisku na Damaszek, by ten podjął działania zmierzające do normalizacji stosunków z Izraelem.

Syria od czasu wojny o niepodległość w 1948 roku nie uznała państwa izraelskiego i formalnie oba kraje nadal znajdują się w stanie wojny.

Czytaj też: Indie odpowiadają Trumpowi. W tle handel rosyjską ropą

Skarga konstytucyjna o zbadanie zgodności:

1 ) art. 189 i art. 163 § 3 ustawy z dnia 3 0 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.; dalej: p.p.s.a.) w zakresie, „w jakim nakazuje umorzenie postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie ze skargi na bezczynność organu, gdy występuje także przewlekłe prowadzenie postępowania”,

z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3, art. 7, art. 32 ust. 1 zdanie 1 i 2, art. 77 ust. 2, art. 175 ust 1, art. 21 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 2, art. 64 ust. 1 i 3, art. 78, art. 2, art. 77 ust. 1, art. 184 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 19 ust. 1 akapit drugi Traktatu o Unii Europejskiej, art. 47 akapit 1 i 2 zdanie 1 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej załączonej do Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, sporządzonego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r., z art. 6 ust. 1 zdanie 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupełnionej Protokołem nr 2;

2) art. 57 § 3 p.p.s.a. w zakresie, „w jakim wynika z niego zakaz rozdzielenia skargi, jeżeli w jednym piśmie zaskarżono więcej niż jeden akt lub czynność albo bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, w tym bez wezwania do usunięcia braków skargi”,

z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3, art. 7, art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie 1 i 2, art. 77 ust. 1, art. 78, art. 77 ust. 2 Konstytucji RP;

3) art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w związku z art. 35 § 3 w związku z art. 36 § 1 w związku z art. 37 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego w związku z art. 149 w związku z art. 1 p.p.s.a. w zakresie, „w jakim bezczynność nie obejmuje przedłużenia terminu (data skutecznego wprowadzenia do obrotu prawnego postanowienia organu przedłużającego termin, czyli odpowiednio data jego doręczenia stronie przed upływem terminu) po jego wyekspirowaniu”,

z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3, art. 2, art. 7, art. 21 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 2, art. 64 ust. 1 i 3, art. 78, art. 77 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 175, art. 184 Konstytucji RP.

Skarga konstytucyjna o zbadanie zgodności art. 3 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zakresie, „w jakim przewiduje odmowę udostępnienia informacji przetworzonej pomimo braku definicji ustawowej (definicji legalnej) pojęcia «informacja publiczna przetworzona»”

z art. 61 ust. 1-3 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Dwoje funkcjonariuszy włoskiej Policji od 5 do 17 sierpnia br. pełni służbę na terenie Gdańska. Ich obecność jest częścią międzynarodowego programu współpracy służb mundurowych, który ma na celu wymianę doświadczeń oraz wzmocnienie bezpieczeństwa podczas sezonu letniego.

Zobacz także: Złodziej poprosił policjantów, żeby go aresztowali

„Mirko i Fabiana będą wspierać gdańskich policjantów w działaniach prewencyjnych, szczególnie na obszarach o dużym ruchu turystycznym. Ich zadaniem będzie również ułatwianie komunikacji z włoskojęzycznymi turystami oraz udzielanie wsparcia w sytuacjach wymagających znajomości języka i kultury włoskiej” – można przeczytać na portalu policja.pl. 

Nim spróbuję odpowiedzieć na to pytanie, przyjrzyjmy się uważniej metodyce rosyjskich ataków. Zwykle brało w nich udział 300-400 dronów. Jeszcze wiosną tego roku Rosjanie byli w stanie rzucać do pojedynczego nalotu 100–150 maszyn.

W ubiegłym roku 300-400 aparatów odpowiadało miesięcznemu zużyciu – w napadach powietrznych z tamtego okresu, powtarzanych co dwa-trzy dni, brało udział po 20-40 bezpilotowców. Mamy więc do czynienia z ewidentną eskalacją działań, za którymi stoi drastyczny wzrost rosyjskich możliwości produkcji i pozyskiwania dronów.

Poza sianiem terroru Rosjanom przyświecają jeszcze dwa cele. Po pierwsze, masowość ataków ma przesaturować ukraińską obronę przeciwlotniczą (OPL), doprowadzić do tego, by ta się „wystrzelała”. Dlatego w nalotach wykorzystywanych jest mnóstwo wabików – nieuzbrojonych dronów, które mają „robić tłum”, angażować uwagę i środki ukraińskiej OPL. W uderzeniach z lipca stanowiły one co najmniej połowę bezzałogowców.

Po drugie, rosyjska eskalacja ma poza terrorystycznym także ściśle wojskowy wymiar. Faktem jest, że w większości przypadków Rosjanie atakują cywilne obiekty. Ale równie prawdziwe są doniesienia o udanych rosyjskich uderzeniach w ukraińskie zaplecze produkcyjne i magazynowe.

Czytaj więcej: Rosjanie dumni z ataku na polską fabrykę. Tak „sprzedała” to propaganda

Od kilkunastu tygodni Rosjanie – z niespotykaną dla nich precyzją i systematycznością – niszczą kolejne ukraińskie zakłady, w których wytwarzana jest i remontowana broń i amunicja. Ze szczególną zaciekłością skupiają się na manufakturach dronów oraz miejscach, gdzie wytwarzane są komponenty dla rakiet. Dalsze osłabienie ukraińskiego „parasola” z pewnością im w tym pomoże.

A „parasol” jest coraz bardziej dziurawy. Ukraińskie zapasy rakiet przeciwlotniczych topnieją w zastraszającym tempie, a wsparcie Europy nie jest w stanie zrekompensować ubytków (nie w najbliższej przyszłości). I nie chodzi tylko o to, że Ukraińcom zabraknie „wsadu” do wyrzutni Patriot (zresztą strzelanie z nich do dronów typu szahed byłoby marnowaniem potencjału). Problem dotyczy też innych rodzajów broni przeciwlotniczej.

Niemieckie samobieżne działa Gepard doskonale sprawdzają się w roli „zabójców szahedów”, lecz ich słabym punktem nadal pozostaje ograniczona podaż amunicji. Niemcy w zeszłym roku wznowili jej produkcję, lecz zapotrzebowanie na nowe pociski drastycznie skoczyło.

Ukraińcy testują różne rozwiązania, spośród których antydrony (bezzałogowce przeznaczone do niszczenia innych bezpilotników) wydają się być obiecującym rozwiązaniem. Do zestrzeliwania szahedów angażują śmigłowce oraz samoloty tłokowe (maszyny szkolne lub przerobione cywilne) wyposażone w działka pokładowe.

Jednocześnie rozwijają technologię zagłuszania urządzeń sterowniczych dronów; to dlatego część z nich spada na ziemię w przypadkowych miejscach. To wszystko pozwala jeszcze jakoś utrzymać się ukraińskiej OPL „na powierzchni”, ale Rosjanie nie stoją w miejscu i wciąż powiększają możliwości produkcyjne. Zmierzają do momentu, w którym będą w stanie wysłać 2 tys. dronów do pojedynczego uderzenia, zakładając, że po serii takich ataków niebo nad Ukrainą stanie przed nimi otworem.

Czytaj też: Rzeź Woli. Niemiecka zagłada dzielnicy, o której zbyt długo milczano

To całkiem realna perspektywa, której mógłby zaradzić generacyjny przeskok ukraińskiej OPL. By wyjaśnić, co mam na myśli, zostawmy na razie Ukrainę i przenieśmy się na Bliski Wschód. Kilka tygodni temu Izraelczycy ujawnili, że jeden z ich systemów obronnych, znany jako Iron Beam (Żelazny Promień), został po raz pierwszy użyty w realnych działaniach wojennych. Doszło do tego jesienią minionego roku, ale do tej pory ta informacja pozostawała niejawna.

„Państwo Izrael jest pierwszym na świecie, które zademonstrowało możliwości przechwytywania laserowego na dużą skalę”, oświadczył dr Daniel Gold, szef Dyrekcji Badań i Rozwoju Obrony izraelskiego resortu obrony. Systemy laserowe miały wówczas zniszczyć około 40 dronów. Szczegółów operacji nie znamy, ale najprawdopodobniej chodzi o bezzałogowce posłane nad Izrael przez Hezbollah.

Broń laserowa, która jako „pocisk” wykorzystuje wiązkę energii, nie jest czymś nowym – państwa i koncerny zbrojeniowe pracują nad jej wdrożeniem już od dekad. Długo jednak uchodziła za skomplikowaną i kosztowną. Potrzeba intensyfikacji prac oraz wynalezienia efektywniejszych finansowo patentów drastycznie wzrosła w ostatnich latach – wraz z masowym zastosowaniem w konfliktach zbrojnych dronów powietrznych. Mówiąc wprost, należało wymyślić coś, co zniesie konieczność niszczenia tanich bezzałogowców drogimi rakietami.

Jak wynika z deklaracji Izraelczyków, Iron Beam jest w stanie wyeliminować cele przy koszcie 2,50 dolara. Dla porównania: rakieta przechwytująca Tamir – będąca podstawą słynnej Żelaznej Kopuły – kosztuje od 50 do 70 tys. dolarów. W przypadku brytyjskiego systemu DragonFire (jeszcze nieprzetestowanego w warunkach bojowych), koszty pojedynczego wystrzału udało się obniżyć do 10 funtów. Wychodzi drożej niż u Izraelczyków, ale to i tak znacząco mniej niż kosztują drony i śmiesznie mało w porównaniu z ceną tradycyjnej amunicji przeciwlotniczej.

Gdzie haczyk? Choć prace nad bronią laserową mocno przyśpieszyły, wciąż ma ona liczne ograniczenia.

Wyzwaniem jest na przykład pojemność magazynu energii. O ile w przypadku stacjonarnych rozwiązań nie jest to aż tak duży problem, o tyle ma on kluczowe znaczenie dla systemów mobilnych. Ograniczenie szybkostrzelności wynika też z przegrzewania się laserów. Nadal wymagają one dobrych warunków pogodowych (właściwej widoczności celów), no i mają ograniczony zasięg, który obecnie nie przekracza 10 km.

W przypadku Ukrainy problemem jest również brak własnych technologii w tym zakresie. Biorąc pod uwagę całokształt relacji izraelsko-ukraińskich (i izraelsko-rosyjskich), trudno spodziewać się, by Jerozolima wsparła Kijów. Ale poza Brytyjczykami nie mniej zaawansowane systemy mają Amerykanie, własne rozwiązania testują też inne kraje proukraińskiej koalicji. „Przetrenowanie” ich w warunkach realnego konfliktu dałoby obopólne korzyści – Ukraińcy mieliby z czego strzelać, dostawcy zyskaliby unikalną możliwość rozwijania technologii na podstawie rzeczywiste wyzwania.

Czytaj też: „Absolutna władza cyfrowa”. Łukaszenka bierze się za kontrolę telefonów